Vandaag lekker naar Utrecht heen en weer op de fiets. Op de weg terug schoot me dit door het hoofd:
:Appel, rozijn en peer
:Soms weet ik het niet meer
:Dan word ik heel erg boos
:Omdat ik abrikoos
We hebben er de hele weg regelmatig om geschaterd.
Ik snap hem niet.
Lees’m gewoon eens hardop voor en met een beetje melodie.
GEWELDIG!!!
Wijlen Toon Hermans, een bijzonder mens, zou het niet anders hebben kunnen zeggen. Hij zou er trots op zijn en het zo in zijn boekje opnemen.
Lieve groet, Milly (net aangemeld)